Weer een tropisch warme dag. Lizzie worstelt zich door de tweede helft van haar folder-baantje heen omdat ze gisteren wat minder deed, vanwege haar verjaardag en het zwemmen. Gijs heeft het niet gemakkelijk door de hitte. Weinig energie en weinig lucht. In de schuur, met de ventilator aan en de radio op Omrop Fryslân is het voor hem uit te houden. Maar dan nog moet hij regelmatig even gaan liggen om bij te komen. Toch geniet hij volop van de diverse sportevenementen, het Skutsje silen heeft de het estafettestokje van de Tour de France overgenomen en hij houdt het nauwlettend bij.

Ik ben bezig met alle gebruikelijke werkzaamheden van de dag: het schrijven van artikeltjes voor de diverse webshops, het verzorgen van het hondenroedel, het ontvangen van mensen die hun lievelingen komen halen zonder dat het de hele groep onrustig maakt. Terwijl ik koffie zet voor een paar baasjes die rechtstreeks van het vielgbeld naar hier zijn gereden om hun hond op te halen, hoor ik op de radio flarden van “Orpheus” van Igor Stravinsky. De muziek treft me. Zoals altijd. Het roept herinneringen bij me op, van de opening van Het nieuwe muziektheater in 1985 en het gelijknamige ballet, door Toer van Schayk. En door de warmte buiten, de trillende lucht in een witte zon, haal ik in gedachten, en later op papier, een oude column terug.

Voor Nicolette. Omdat ze net terug is uit Santorini, omdat ze ooit zelf Orpheus beminde. Omdat ze zo verrassend oud en nieuw in mijn leven is.

“De zon stond op haar hoogst, de dag was op de helft. Vanuit het enige plekje schaduw aan het begin van het straatje stond een vrouw in een donker hoekje de voelbare stilte in zich op te nemen. Zelfs het monotone geluid van de altijd zoemende cicaden was zacht. Alsof ze door de verlammende hitte loom geworden waren.
 Het was het kleinste dorpje dat de vrouw ooit gezien had. In feite bestond het maar uit dit ene nauwe straatje waarvan de witgepleisterde muren van de schuin tegen elkaar aangeleunde huizen bijna pijn deden aan je ogen. Achter de reflecterend heldere vlakken kon je een stoffig groen van de tuinen onderscheiden. Daar was het tere zilverachtige grijs van grillig gevormde olijfbomen te zien en misschien was er wel een behaaglijke koelte onder de eeuwenoude, kromgetrokken vijgenbomen. Een oude, gebogen vrouw zat tegen een verveloze deurpost geleund. Ze was helemaal in het zwart gekleed en ze kneep met haar ogen tegen het licht. Vermoedelijk had ze dat al een leven lang gedaan, gezien het perkamentkleurige craquelé van haar gezichtje.
Er was geen zuchtje wind. Het niet weg te denken plastic vliegengordijn hing zwaar naar beneden. Behalve de cicaden en het oude vrouwtje leek er geen ander leven te bestaan. Overal was het witte licht.
De straat waar een poederachtig waas van stof over hing, het door de jaren heen verweerde smeedijzer van een afgebroken hek, het verschoten blauw van raamkozijnen en deuren, niets leek een eigen identiteit te hebben, versluierd als ze waren door stof en licht.
Een halfslachtig terrasje met twee formica tafeltjes en slordig neergezette houten stoeltjes was een voorbeeld van verlatenheid; alsof de eigenaar al lang geleden was vertrokken en de stenen kruik waar wellicht wrange, koele witte wijn in had gezeten leek volkomen vergeten.
Het enige wat bewoog, heel even maar, was een vlieg die zich tegoed deed aan een druppel gemorste zoetigheid op het vuilbeige tafelblad.
En in de verte aan het einde van de aflopende straat was een donkerblauwe streep te zien.
Een transparante streep zee. De spil van dit kleine bestaan, altijd weer die blauwe diepte die alle kleuren van de regenboog kon aannemen al naar gelang de tijd van de dag of het seizoen.
Later zou het druk worden op dit Godverlaten stukje paradijselijke rust. Dan kwamen er kinderen uit alle openingen, hun donkere haren glanzend in het zonlicht. Er zou beweging zijn van vrouwen met wapperende rokken en manden met kleurige groenten en fruit aan hun armen. De van stille hitte trillende lucht zou gevuld worden met stemmen. Sonore mannenstemmen, schelle vrouwenstemmen, hoge kinderstemmen. Nog later zou er een gerammel van potten en pannen uit de open ramen klinken en zou je vanuit de keukentjes kruidige geuren kunnen opsnuiven die sterker zijn dan het allesoverheersende, zware aroma van de vijgenbomen. Dan zou er bedrijvigheid zijn.
Maar vooralsnog was de oude vrouw in slaap gevallen met haar kin op haar ingevallen borst. Van onder haar rafelige hoofddoek krulde een schamele grijze lok haar, die straks met een ongeduldig gebaar teruggeduwd zal worden. Wanneer ze wakker is. Wanneer alles weer wakker is. Wanneer de zon goudkleurig gaat worden en haar stralen lager strekken.

Plotseling, veel eerder dan waarschijnlijk was, verbrak een nieuw geluid de serene stilte. Ergens klonk een zingende jongensstem, wreed de kalmte doorborend. Getingel op een snaarinstrument begeleidde het onverwachte geluid.
Hoewel het in de eerste instantie een ruwe dissonant leek, paste de omgeving zich wonderwel aan. De cicaden leken te verstommen, geschrokken uit hun diep rituele gezoem. Nauwelijks waarneembaar leek zelfs de zon zich te verdiepen.
Vanachter een blauwe deur verscheen een jongen. Hij droeg niet meer dan een vaalwitte gerafelde broek die tot halverwege zijn lange benen hing. Zijn olijfkleurige torso was tenger maar gespierd en glom van de hitte. Hij leek naakter dan wanneer hij niets zou dragen.
Zijn hoofd met de donkere haren boog zich bijna devoot over een klein instrument dat wat weg had van een miniatuur gitaar. Zijn lange, benige vingers bespeelden het maar het geluid werd overstemd door zijn eigen stemgeluid. Zijn jeugdige schoonheid deed haast net zo´n pijn aan de ogen als het verblindende witte pleisterwerk.
Het oude vrouwtje sliep door het gezang heen, vaag op de achtergrond klonk nog het koor van de cicaden. En even plotseling als zijn lied door de lucht sneed zakte het nu weg, diep in zijn keel. In de opnieuw overheersende rust legde hij met een snel, katachtig gebaar zijn instrument op het tafeltje naast de wijnkruik. Met trage, sluipende passen liep hij naar het midden van de straat. Het leek alsof de zon zich om hem heen vouwde, alsof hij gevangen werd in een plas goud. Hij opende zijn armen en strekte ze wijd uit. Zijn voeten plaatste hij in een gekruiste positie. Hij vormde ineens een verstard, ingetogen beeld van een sirtakidanser; een uit glad vlees gehouwen standbeeld. Alle Griekse Goden die ooit in marmer werden uitgehouwen leken op geen stukken na op dit volmaakte plaatje. Hij werd één met zijn omgeving, smolt samen met het goud, het aroma, het blauw en het stof.
Op dat moment klonk er vanuit de verte muziek, waar hij heel summier enkele bewegingen op maakte. Het zonlicht veranderde, verdiepte.
Vanuit haar schaduwrijke observatieplek liep de vrouw door het licht naar de jongen toe. Even leek het alsof ze hem wilde omhelzen, maar ze sloeg een nonchalante arm om zijn smalle heupen. Ze boog zich voorover naar een onbekende diepte.
“ Bedankt. Dat was een prima ouverture. Het orkest kan even pauze nemen. We gaan ombouwen naar de volgende scène…. ”