Het was een week, lief, zoals het ook weer niet zelf te bedenken was. “Jouw” reutje heeft zijn jeugdklasse, alhoewel eigenlijk 3 maanden te vroeg, toch met een mooie 2 Uitmuntend afgesloten.  Helaas geen Jeugdkampioenschap, maar ach, zoiets zijn wij toch niet gewend! Het feit dat hij naar Crufts mag en op het 60 jarige Jubileum van de club de beste jeugdreu was onder de ogen van M. waren voor mij de kroontjes op zijn jonge jongens-shows. En wat ben ik trots op hem!

Iona groeit goed maar ik durf er niets over te zeggen. Jouw verdriet van twee jaar geleden voel ik nog. En ik hoor je woorden nog: “Waarom gaan we voor een echo, we weten het toch al?” Niets was minder waar. Zo stellig als je dacht dat je nog pups zou kunnen zien, zo zeker was ze niet drachtig. Zo sterk haar schijndracht. Daarom durf ik niet te zien dat ze anders is en in alles lijkt te bloeien.

Mijn “zelfstandigen-ondersteuning” lijkt er niet door te komen. Ik ben mijn persoonlijke strijd aan het verliezen, lieverd. Ik kan het huis niet meer betalen. De enige troost die ik hierin heb, is dat jij hier gestorven ben, zoals je graag wilde, en Lizzie haar school heeft kunnen afmaken, zoals ik je beloofde. Waar ik samen met de honden heen moet.. ik heb geen idee. Het maakt me ongelukkig en onrustig. Jij zei altijd dat ik overal een oplossing voor wist en dat je daarop kon vertrouwen. Dat is niet meer, ik weet geen oplossing meer. Dromen vallen in het water.

Dinsdag was Lizzie vrij en viel plotseling het internet uit. We zijn naar de stad gegaan om bij de Hema tijdens een kop koffie met gratis WIFI te zien wat het probleem was. Het probleem zou binnen 24 uur opgelost worden, dus morgenochtend pas. “s Avonds hebben Lizzie en ik op de laptop “Moordvrouw” gekeken vanaf een DVD en pas toen ze naar bed was, merkte ik hoe stil het is zonder radio. Voor het eerst in heel erg lang heb ik een CD opgezet. “Jouw” muziekinstallatie aangezet. De knop aangeraakt die jij dagelijks vele malen omdraaide. En ik heb gehuild omdat er niets was om te lachen.

Woensdag zouden twee vriendinnen komen logeren, met hun hond, Barra’s broer. Lizzie was vrij van haar werk en ik ging aan het einde van de ochtend boodschappen doen, zodat ik van alles in huis had voor onze gasten. Amerika heeft gekozen voor Donald Trump en ik weet zeker dat je hier je ongezouten mening over zou hebben verkondigd. Ik stapte met de tas de gang in, toen Lizzie zei dat mijn zus gebeld had en ik deed mijn jas uit, toen mijn mobiele telefoontje ging. Ik hoorde aan de stem van zuslief dat er iets niet goed was. “Pappa is dood…” had ik niet verwacht.

Binnen een half uur, lieverd, heb ik de gasten afgebeld, een kop koffie gedronken terwijl Lizzie mijn tas in pakte, en ben ik op de bus gestapt om drie en een half uur later pappa te zien.. stil en weg.

En nog weer ampele uurtjes later hebben zusje en ik pappa’s uitvaart zo goed als helemaal georganiseerd. Nee, nadenken over het verdriet, schuldig voelen, geen afscheid, rauwe pijn, dat lukt niet. Het is niet anders. Mijn vader is een laatste lijdensweg bespaard gebleven en daardoor mijn zus als innige mantelzorger ook. Dat ik de laatste keer mijn wekelijkse telefoontje aan pappa heb uitgesteld omdat ik me zo verslagen voelde vanwege mijn geldzorgen en het verlies van ons huis, doet nu pijn maar ik kan er nog niet aan toegeven. En dat jouw “stiefvader” nog geen zes weken geleden ook uit ons leven is verdwenen en zijn dood in feite veel tragischer was, daar wil ik helemaal niet aan denken want anders gaat er een sluis van tranen open die nu nog even dicht moet blijven.

Donderdag kon ik, nadat de tekst voor pappa’s rouwkaart klaar was en we de bloemen hebben uitgezocht, met H. en J. vanuit Amersfoort mee terug naar huis. wat heerlijk dat zij er altijd zijn. Je hebt hen te weinig meegemaakt, maar ze zijn en steun geworden die ik niet genoeg kan koesteren. Lizzie was niet thuis. Ze heeft deze week vreemde tijden en zou pas na negen uur in het donker op de fiets stappen. Ik ben me gaan bezig houden met de muziek voor pappa’s uitvaart, steeds jouw commentaar in gedachten, op de verschrikkelijke muzieklijst van het uitvaartcentrum.

En vrijdagochtend zijn Lizzie en ik met H. naar de dierenarts geweest om dat te zien bij Iona, wat we hoopten te zien. Lief, ze is inderdaad drachtig. We gaan pups krijgen. En misschien gaat Iona’s groeiende buikje de akelige decembermaand lichter maken. Ondertussen is het nog steeds mooi herfstweer, maar koud. Deze foto van Iona in het “Golden Hour” laat zin hoe mooi ze is…..

Drie weken geleden was het een zonnige dag en eerst tijdens de ochtendwandeling met Iona zag ik in wat voor een snoezig dorpje we logeerden. A. is wat aan haar werk gaan doen, ze had “kantoor” mee, terwijl ik samen met Iona onze omgeving verkende. Zoals we vaak tegen elkaar hebben gezegd, lief, hier kan ik best leven. Het leek alsof ik door ons Kerstdorpje liep, alleen zonder Kerstboom, maar met rode telefooncel en gietijzeren bankje in het midden van het dorp, onder de kastanjebomen die het straatje naar de kerk omzoomden.

We liepen een stukje langs de laatste huizen van het dorp, mer rieten daken, bloemenmandjes aan de gevel en intens groene gazonnetjes, waarop herfstkleurige bladeren als een Oosters tapijt grillige patronen vormden. En dan de velden in. Iona kan dan intens genieten, met zwaaiende staart struint ze naast me, af en toe een sprintje trekkend als ze een konijn of vogel ziet, maar altijd strak terugkomend op de fluit.

“Thuis” heb ik haar droog gewreven en eten gegeven. A. was voorlopig even klaar met haar taak en we zijn gaan ontbijten in een eetkamer met open keuken, waarbij jij je vingers zou hebben afgelikt. En dan heb ik het niet eens over de bacon en eieren of over de donzige pannenkoekjes met blauwe bessen en dikke room, nee, de traditionele inrichting, het AGA-fornuis, de sfeer die de gastheer en zijn vrouw hadden gecreëerd, dat alles had je prachtig gevonden. 

Na het ontbijt is A. nog een keer naar haar werk gaan kijken, ik ben met Iona nog even een apportje achter een manege in een weiland gaan doen en toen zijn we in de auto gestapt en naar het dichtstbijzijnde stadje Marlborough gereden.

Een pittoresk, lief toeristisch plaatsje waar ook weer huisjes als in ons Kerstdorpje stonden. Hier en daar waren de voorbereidingen voor Kerstmis, ruim twee maanden vroeg, al merkbaar.

“Workshop Christmas Giftwrapping” zagen we op een bord bij een kneuterige boekwinkel, de etalage tjokvol kookboeken met kerstrecepten. Ideaal voor Lizzie, die het inpakken op haar werk nog wel ingewikkeld vindt. Een steegje waar een uithangbord 50 soorten fudge aanprees en waar een winkeltje stampvol lederwaren leek op een van de zaakjes van de oude Gabriel’s in St Peter Port. Die overigens niet meer bestaan. In het erkertje was een enorme uitstalling te zien van leren tassen, hoeden, laarzen, handschoenen. Er hing een Barbour jas en er waren wandelstokken met hondenkoppen erop. Ik wees A. op de jas. Vertelde dat ik mijn oude, die wij samen ooit kochten in Amersfoort bij het winkeltje dat paardensportbenodigdheden had, vorig jaar na meer dan 14 jaar heb weggedaan. Met pijn in mijn hart, maar hij was aan alle kanten aan het scheuren en echt op.

A. trok me mee naar binnen..  “we gaan kijken of zo’n jas er nog is..” zei ze en ondanks mijn protesten stonden we even later in het winkeltje, waar we bijna geen stap konden verzetten, zo vol was het er. Iona werd natuurlijk bewonderd en aangehaald en toen vroeg de dame of ze ons kon helpen. Binnen een mum van tijd stond ik met het bekende gevoel om mijn schouders. Er was nog een model zoals ik ooit had. In een maat. Die de mijne was…. A. prevelde iets van “verlaat verjaarscadeau” en de dame vertelde dat er een korting op zat omdat dit merk uit haar collectie ging.

Lief, opnieuw zal ik in de regen de honden uitlaten met mijn “Border.” Wat een heerlijkheid! En wat een ontzettend lief, mooi verjaarscadeau!

Na een kop koffie met iets lekkers erbij op een zonnig terrasje van een – ook weer- beeldige tearoom, boodschappen (natuurlijk Ribena voor Lizzie) en een wandeling door het stadje, waarbij we een handwerkend dameskransje tegenkwamen die borduurwerkjes en brei en haak-stukken op de pennen hadden, gingen we naar “ons” huisje om de formulieren te halen voor Iona’s geliefde. Eenmaal weer bij de fokster waren beide honden wel heel erg blij elkaar weer te zien en hebben we een hele mooie, lieve en goede dekking mogen meemaken.

Iona was daarna duidelijk moe en na het papierwerk en een kop koffie zijn we terug naar het huisje gegaan, waar Iona is gaan slapen, A. wat is gaan werken en ik languit op bed ben gaan lezen, zodanig dat ik bijna in slaap viel.

In de avond hebben we in een pub nabij ons dorp gegeten, een heerlijke maaltijd die wat verfijnder was dan wat er meestal in een pub geserveerd wordt. We hebben na het eten nog lang zitten praten met een fles wijn erbij en dat rondde de mooie dag goed af.

Na het ontbijt de volgende ochtend zijn we vrijwel meteen weer terug gaan rijden en waren ruim twee uur voor de geboekte trein bij Folkestone. Dat deerde niet, we konden mee, maar dat zorgde er wel voor dat we bij Antwerpen in een dikke file terecht kwamen en natuurlijk ook weer bij de Merwedebrug. We reden via Blaricum, waar I. instapte om de laatste uurtjes achter het stuur stuk te slaan en alles bij elkaar waren Iona en ik om half tien weer thuis.

Drie weken geleden alweer. Ik heb mijn heerlijke jas al een paar keer gedragen. En Iona? Je weet als geen ander dat ze ons op het verkeerde been kan zetten.. dus ik durf niet 100% zeker te zeggen dat ik zie dat ze drachtig is. Ik hoop het natuurlijk heel erg. Ik denk het wel. Maar over een week gaan we het zien…..