Enkele weken geleden kreeg ik een berichtje via de Engelse overkoepelende website voor hondenfokkers. Een Nederlands berichtje, van een vrouw met wie ik als 8 jarig kind een stukje verleden heb, eenvoudigweg omdat onze ouders in de jaren zestig innig bevriend waren. Ze was al geruime tijd naar me “op zoek” en ondanks het feit dat ze geen hond heeft, kwam ze door Champdogs aan mijn adres.
Deze week hadden een telefonische afspraak. Ruim een uur bijpraten om herinneringen op te halen, maar bij lange na niet genoeg tijd. Het blijkt dat we eigenlijk veel meer gemeen hebben dan onze kindertijd. Opvallend is ons beider tweede huwelijk met een geluidstechnicus. Ook daarover moeten we natuurlijk uitgebreid praten en hoe bijzonder is het dat de vaste opdrachtgever van haar echtgenoot een bigband is waar ik vroeger wel mee heb gewerkt. Het blijkt dat mijn hervonden kennis samen met haar man het geluidsbedrijf runt en dat ze voor een korte theatertour een belichter zoeken. Of, zoals ze menen, wellicht gevonden te hebben. In mij.
Ik bemerk bij mezelf een kriebel die ik heel lang niet meer zo ervaren heb, ondanks alle moois wat ik met de honden beleef. Maar na al die jaren en jaren weer in een theater werken, spots in mijn handen houden en mooie plaatjes maken die de muziek benadrukken en illustreren.. een oude, slapende liefde lijkt met een telefoontje wakker gekust te zijn. We besluiten het telefoongesprek met een “wordt vervolgd..” Ik ga in ieder geval proberen dat ik oppas voor de honden heb wanneer de optredens zijn. Naar alle waarschijnlijkheid is mijn huurster er, voor wiens honden ik zorg als zij in november in Engeland geopereerd moet worden. In ruil daarvoor wil zij tijdens mijn “tournee” op de mijne passen. Met een grote glimlach bedenk ik wat ik voor die tijd allemaal moet en wil regelen.
Een van de meest belangrijke zaken, op de hondenoppas na, is het ophalen en afstoffen van mijn kennis van de lichttechniek. Alhoewel de band met conventioneel licht werkt en dat in de afgelopen 10 jaar niet veranderd is, is het toch 10 jaar geleden dat ik ermee werkte en om zeker te zijn van mijn kunde, wil ik dat toch uitproberen. Een mailtje naar mijn dierbare oudcollega’s biedt soelaas, binnen het uur nadat ik op “verzenden” drukte, hoor ik de bekende stem van een van hen en opnieuw voel ik een theatrale blijdschap over me heen komen. Een “blijdschap van vroeger.” Hij zegt me toe er snel op terug te komen, een dagje met hen meelopen is een goed idee.
En dan slaat Gijs toe. Zijn schuur, zijn “mancave,” wordt opgeruimd en tussen de berg “weg te gooien materialen” vindt J. een koffertje met een verzameling 45 toerenplaatjes. We bekijken ze, het is echt een Gijs-verzameling, een ratjetoe van veel soorten muziek. En wie schetst onze verbazing en pret als we een plaatje uit 1962 tevoorschijn halen, van, juist, de bigband waarvoor ik ga werken! Het lijkt op een cadeautje van Gijs, een teken van toestemming!