Goed uitgerust word ik wakker door de wekker ondanks dat ik bovenin het stapelbed sliep en het schip zo nu en dan behoorlijk deinde. De matrassen zijn zo goed dat ook A. beter heeft geslapen en vrijwel pijnloos wakker is geworden. Als eerste ga ik naar Iona toe. Net als gisterenavond is ook deze steward niet bijster vriendelijk en lijkt niet blij te zijn met zijn taak, dus ik neem mijn kans waar en loop zelf door een zware deur het dek op. Ze doet een plas en is duidelijk opgelucht, loopt daarna vrolijk weer met me mee naar de auto. Een vroege schoonmaker ziet me bij de deur van het autodek proberen hem open te schuiven en lijkt boos: ik mag dat zelf niet doen. Als ik aangeef dat de steward bij de auto is, wordt hij nog geïrriteerder: “He has to accompany you..” zegt hij knorrig, maar opent met zijn sleutel uiteindelijk de deur voor me.

Nadat ik me gedoucht heb, gaan we terug naar het rustige dek waar ook een koffie-hoek is. We vinden een prettig plekje aan het raam en ik haal jus d’orange, koffie en croissants. We kopen allebei een uurtje WIFI zodat A. nog wat e-mails kan bekijken en ik enkele berichtjes naar thuis kan sturen. Het is prachtig weer en de zee is nu kalm, dus eigenlijk slaan we een aangename paar uurtjes stuk.

Wanneer we de haven van Ijmuiden naderen gaan we onze koffers halen en wachten we in de drukte totdat we naar onze auto mogen. Ook nu weer moeten we lang wachten eer we daadwerkelijk het schip kunnen verlaten maar ik haal Iona uit de auto en we kletsen wat met een stel medepassagiers over hun rondreis door Schotland.

Eenmaal van de boot af worden we direct naar de douane geloodst en rijden we binnen enkele minuten al naar het strand waar we Iona laten lopen. Het is heerlijk weer en ze geniet zichtbaar van de vrijheid, het zand, de wind en de zee. Het is een goede afsluiting van haar avontuur.

Ruim anderhalf uur later zijn we thuis. A. helpt me met het uitladen van mijn spullen en dan knuffelen we elkaar, ze wil meteen door, terug naar haar eigen huis, haar eigen hondjes en vanzelfsprekend haar eigen leven.

Mijn roedel honden begroet me enthousiast, ze zijn vrolijk en zien er tevreden uit, mijn huis is schoon, het erf opnieuw bijgewerkt, P. en haar moeder hebben weer zo liefdevol voor alles gezorgd dat het me ontroert. Nadat ik alles heb opgeruimd en de eerste was staat te draaien valt de stilte over me heen. De reis is definitief voorbij. Nu gaan we de periode van afwachten in en kan ik niet anders dan innig dankbaar zijn voor alles wat me deze week weer door dierbare vrienden en lieve kennissen gegeven is. Hoe eenzaam het ook is om na een intensieve week weer alleen te zijn, het is goed zo. Herinneringen zijn gemaakt en hopelijk ook een mooi nest pups!

Ook deze ochtend is A. aan het werk als ik beneden kom en staat M. klaar om met haar jachthonden naar het landgoed te gaan. Het regent en het ziet er naar uit dat de herfst hier in dit mooie stukje van de wereld echt is ingetreden. We nemen innig afscheid, M. drukt me op het hart dat haar huis mijn vakantiehuis is en dan is het ineens vreemd rustig. Als A. bezig is met haar ochtendwerkzaamheden ga ik uitgebreid met Iona wandelen en gaan we daarna onze spullen inpakken. Dan rijden we naar Castle Douglas, want ik wil wat boodschappen doen om mee te nemen naar huis. Ook A. haalt wat lekkere dingen om mee te nemen en trakteert me op een fles van mijn lievelings-whisky. 

Eenmaal terug op Byways is er eigenlijk geen reden om te blijven; alles is gedaan, alles is gezegd en M. en S. zijn naar hun werk. Daardoor rijden we op ons gemak naar Newcastle terug en zijn er vroeg. We gaan naar het winkelcentrum vlak bij de haven waar A. wat broodjes voor de lunch haalt en die eten we op vlak voordat we gaan inchecken, zodat Iona nog een lekkere, lange wandeling kan maken en door veel voorbijgangers geknuffeld en bewonderd wordt.

Het inschepen neemt zoals gebruikelijk aardig wat tijd in beslag en ik merk dat Iona de enorme hoeveelheid motorrijders naast ons erg angstaanjagend vindt. Ze vergeet zelfs te kwispelen en wil de auto niet eens uit. Eenmaal op het schip besluit ik, zodra we zijn afgevaren, om maar meteen naar haar toe te gaan. Aan alle kanten klinken harde, schelle geluiden van auto-alarmen en ik vind dat heel onaangenaam. Als blijkt dat de zandbak, waarop de honden tijdens deze reis moeten plassen, niet op het dek staat maar in een hal en we dus niet het dek op mogen, word ik behoorlijk geïrriteerd door deze gang van zaken.

Het is vrijdags-druk op het schip en we hebben besloten dat we niet in het buffet gaan eten, maar ons diner laten “upgraden” naar een tweegangen menu in het restaurant. Dat zorgt ervoor dat we eerder aan tafel kunnen dan het buffet van kwart over acht. Als we aan een raampje gaan zitten in de pub, ontdekken we dat de verdieping waarop deze gesitueerd is, samen met het restaurant, opvallend rustig is.

Het diner, aan een tafeltje vlak bij het raam waardoor we uitzicht hebben op zee, is ronduit zalig. De wijn die A. erbij bestelt is de meest verrukkelijke Amarone della Valpolicella die ik ooit proefde en het complimenteert het botermalse stukje gegrilde vlees.

Wanneer Iona daarna opgewekt is en op het dek een plas doet, ben ik helemaal blij. We keren terug naar de nog steeds rustige pub. A. laat de ober nog een heerlijke whisky inschenken en we praten wat met een Nederlands echtpaar. Bijtijds gaan we naar onze hut, die ondanks dat het een tweepersoons is, aanmerkelijk geriefelijker bedden heeft dan op de heenreis, waardoor we uitstekend slapen.

De wolken jagen grijs over de heuvels en beloven herfst-weer.

Als ik met Iona beneden kom om haar uit te laten zit  A. al te werken en is M. voorbereidingen aan het treffen om vandaag op een landgoed in de buurt een groep jagers te gaan begeleiden. Ze neemt een aantal van haar jachthonden mee. Flynn, een van de Goldens en een paar werkende Cocker Spaniëls en Welsh Springer Spaniëls. Ze heeft gevraagd of ik tussen de middag de thuisblijvende honden wil uitlaten en uiteraard wil ik dat. Nadat ik een ontbijtje voor A. heb gemaakt en zelf ook wat e-mails van “thuis” heb verwerkt, komt toch S. tussendoor naar huis om de honden uit te laten. Dat zorgt ervoor dat we ruim op tijd Iona in de auto kunnen zetten. We gaan eerst langs de supermarkt, waar ik broodjes voor onze lunch haal en een bosje bloemen voor Liam’s eigenaresse. Dan rijden we opnieuw naar het mooie, landelijke Lanarkshire.

Het regent een beetje als we aankomen. Desondanks laat ik Iona toch een stukje wandelen en daarna loopt ze zelf al naar het gebouwtje toe. Kort daarna is Liam er ook, maar ondanks dat Iona wel degelijk nog op haar hoogtepunt is, lijkt het alsof Liam haar te goed kent. Na een aantal pogingen halen we de honden even bij elkaar weg, maken we nog een foto en gaan we koffie drinken.

We worden getrakteerd op een stuk Lemon Drizzle Sponge Cake en kletsen alles bij elkaar toch een klein uurtje weg over shows, gemeenschappelijke kennissen en het fokken in het algemeen. Dan haal ik Iona weer op en gaan we terug naar het kleine huisje. Liam laat er nu geen gras over groeien en weldra staan de beide honden gekoppeld en merk ik aan Iona dat ze nog steeds in haar meest vruchtbare dagen zit. Als we ruim 20 minuten later elk onze hond weer meenemen, Iona terug naar de auto, kunnen we constateren we dat er twee uitstekende dekkingen hebben plaatsgevonden en is het nu afwachten wat de natuur ons gaat brengen. Na een hartelijk afscheid vertrekken we weer richting Castle Douglas. Alles ligt nu in de poten van Iona.

“Thuis” komt een heerlijke geur ons tegemoet. A. is een beetje verbaasd, ze had M. uitgenodigd om met zijn vieren uit eten te gaan. Als ik dat te berde breng in de keuken, waar pannen op het vuur staan, geeft M. aan dat ze eigenlijk niet echt lekker is, erg verkouden, S. moe is en het een gewone, doordeweekse dag is waarop S. na het eten alleen een beetje TV wil kijken alvorens hij de honden uit laat.

Ze denkt dat ze niet van een avondje uit kunnen genieten, dus blijven ze liever thuis. We begrijpen het en ondanks vermoeidheid en verkoudheid wordt het een rustige, gezellige maaltijd en gaat S. toch na het eten nog even op en neer naar de supermarkt om een flesje wijn te halen.  Daarna gaan we allemaal naar bed voor een lange nacht.

Ik word wakker van S. die de honden naar binnen roept en een stralende zon, die de heuvels in de verte groen kleurt. A. is beneden al aan het werkt en nadat Iona heeft gewandeld en gegeten drink ik met M. uitgebreid koffie en maken we een ontbijtje klaar. M.’s dochter en kleindochtertje komen bij ons zitten en we kletsen wat bij. Om tien uur zitten we in de auto en rijden door het prachtige, bijna herfstachtige Dumfries and Galloway naar Lanarkshire.

M. had me gisteren tijdens het eten het laatste stukje van onze route aangegeven. Omdat er geen echte straatnamen zijn en ons navigatiesysteem daar wat moeite mee heeft, vertelde ze dat – zodra we in het dorpje met de bijzondere naam Kilncadzow waren – we bij de verlaten bakkerswinkel een weggetje in moeten slaan en door moeten rijden tot een paar gebouwen waarvan die aan de straatkant met een ingestort dak. Duidelijk. Grappig genoeg zagen we ook direct de “Village bakery” met dichtgeverfde ramen, we konden het inderdaad niet missen. En het huis met het ingestorte dak ook niet. Er zijn allerlei gebouwtjes op het terrein en ik zie in het weiland aan de andere kant van het weggetje grote kennels met een stel mooie Golden Retrievers.

Nadat Iona heeft geplast, ik met de eigenaresse van Liam al het papierwerk heb doorgenomen en we elkaar foto’s van nakomelingen van de honden hebben laten zien, wordt ik naar een klein bijgebouw gebracht, waar ik Iona’s riem afdoe en Liam gebracht wordt. Het is een dekking volgens het boekje, van twee honden die ervaren zijn en we hebben ook heel duidelijk het juiste moment “te pakken” om het maar zo plastisch uit te drukken. Het is een mooi stel, Liam is in zijn eigen omgeving zo mogelijk nog imposanter dan toen ik heb de keren op een show heb zien schitteren. Als we na het hele gebeuren nog weer even in het kantoortje zitten met een kop koffie, komt de rei met het grote, mooie hoofd me zijn knuffel-aap laten zien. Hij legt zijn kop op mijn schoot en dat is precies waarvan ik zo houd. Als er inderdaad pups komen dan zal ik het nog erg moeilijk gaan krijgen, want een zoon van deze knappe hond is hoogstwaarschijnlijk ook een aanwinst voor mijn kennel.

Op de terugweg ligt Iona rustig in de achterbak en we rijden door naar Castle Douglas, omdat ik boodschappen voor het avondeten wil doen. A. blijft in de auto zitten zodat ze nog wat mails kan bekijken en ik haal allerlei ingrediënten waarmee ik hopelijk voor elk wat wils kan maken, want M. is vegetarisch en er komen twee dames van de Schotse vriendinnengroep. Die zijn er een half uurtje nadat wij thuis zijn. Ondanks dat ik hen van de zomer had gezien is er genoeg bij te praten. We hebben een gezellige avond met zijn allen en als ik om half een mijn bed in rol, kijk ik terug op een zeer welbestede en mooie dag.

Na een onrustige nacht in de kleine bedden ga ik al vroeg naar Iona toe, want plassen op het dek doet ze liever niet en ze moet toch nodig. Ze lijkt niet erg gestrest en springt zelf de auto weer in nadat ik haar een bak eten heb gegeven. A. en ik nemen een klein ontbijtje met goede koffie en een lekker broodje en als we onze koffers weer hebben dichtgedaan horen we al door de luidsprekers dat de passagiers van dek 5 naar hun auto’s moeten. Toch duurt het nog ruim drie kwartier eer we werkelijk ontschepen, dus ik haal Iona uit de achterbak om wat heen en weer te kunnen lopen. Ze laat zich uitgebreid aanhalen door het Schotse echtpaar met hun Field Spaniël. Als we het schip afrijden moeten we opnieuw erg lang wachten eer we langs de douane kunnen, dus ik laat Iona bij het meest kleine stukje gras plassen, naast de rode telefooncel waar haar zoon Barra twee jaar geleden ook heeft gesnuffeld.

Eenmaal alle plichtplegingen achter de rug rijden we langs een park, waar we ontdekken dat vrijwel alle honden die we aan boord ontmoetten daar uitgelaten worden. Dus ook Iona mag nog een half uur wandelen alvorens we de navigatie op het adres van mijn vrienden in Newcastle instellen.

Precies op de tijd die ik had aangekondigd rijden we de straat in. Het is heerlijk om deze lieve mensen weer te zien, te omhelzen en bij hen te zijn. maar hoe mooi is het ook om Iona’s “kleinkinderen” te kunnen bewonderen! F. is zo blij met haar nest en ook haar grote, stoere echtgenoot is trots en vertederd. Skye leek me wel degelijk te herkennen, ze kwam uit haar kraamkamertje om me te begroeten.

Na een paar genoeglijke uurtjes rond de werpkist, compleet met beschuit met muisjes, laat ik Iona nog even lopen en gaan we aan het laatste stukje van onze reis beginnen, dwars Engeland door naar Castle Douglas, waar we als vanouds verwelkomt worden door het roedel van M. Opnieuw een feest van herkenning, ditmaal bij Iona, die precies weet waar het grote weiland is en waar ze het huis binnen moet gaan.

Als we onze spullen uit de auto hebben gehaald, uitgebreid een kop koffie hebben gedronken omdat het tea-time was, help ik M. met het in elkaar zetten van haar nieuwe airfryer want wij zijn haar proefkonijnen voor het eten.A. gaat wat werken op haar computer. Er zijn voor haar veel mails te beantwoorden.

Na het eten vertelt M ons uitgebreid van alles over haar prachtige reis naar Australië en Nieuw Zeeland, we laten de honden voor de laatste keer uit en dan gaan we allemaal bijtijds naar onze bedden. Iona weer als vanouds bij mij in het kamertje, waar mijn armbandje nog ligt van de vorige keer dat ik hier sliep. Ik schrijf nog even een paar berichtjes en dan merk ik dat ik halverwege in slaap begin te sukkelen. Het is zo fijn om hier weer te zijn!

Gisterenavond kreeg ik een telefoontje van E. Of ik het prettig zou vinden als ze me thuis zou ophalen en me naar A. in Blaricum zou brengen via Iona’s laatste progesteronbepaling in Steenwijk. Of ik dat prettig zou vinden? Meer dan dat! Heerlijk! Het levert me ruim anderhalf uur extra tijd op, ik kan een tas extra spullen meenemen en het is daarnaast ook nog eens heel erg gezellig. Bovendien zijn dan de honden thuis niet al te lang alleen voor P. en haar moeder komen. Dus Iona en ik staan pas om kwart voor tien klaar nadat alle honden nog uitgebreid buiten hebben gespeeld. In de kliniek gaat het prikken vlot en omdat E. mijn geliefde Bonnie bij zich heeft, lopen we samen naar de dierenwinkel op de hoek waar ik wat lekkere kluifjes voor Iona koop. Al kletsend rijden we daarna door. Nog voordat we bij A. zijn wordt ik door de kliniek gebeld. Iona staat op 5.9 en dat houdt in dat ze vandaag aan het ovuleren is. Een betere timing is niet mogelijk, ze doet het helemaal volgens mijn plannen en verwachting. Vanaf de eerste dag van haar loopsheid, wat ze ook keurig op het moment werd nadat mijn vakantie-logees net weg waren, heeft ze zich zo exact aan het verloop van eerdere loopsheden gehouden dat ik eigenlijk blind op haar kan varen, dat blijkt nu ook weer uit deze progesteron-hoogte. Ik wil graag even een foto maken van Iona met twee van haar dochters en dan laden we de auto in en begint onze reis.

In Ijmuiden gaan we eerst de duinen in, zodat Iona goed haar poten kan strekken voordat ze de hele avond en nacht de auto in moet. Helaas kan ze niet los en is ze wel geïnteresseerd in voorbijgaande reuen, maar ze laat zich ook goed afleiden. We waaien alledrie even uit en het voelt als een vakantiemiddag aan het strand met een strakblauwe lucht.

Na een wandeling van drie kwartier rijden we naar de ferry. Als ik met Iona moet inchecken staat er een enorme rij met voetpassagiers, maar een dame achter me wijst me op de balie voor huisdieren, waar niemand staat, zodat we meteen aan de beurt zijn. Ook zij checkt in met haar hondje en naderhand blijkt dat zij met haar auto op het deck voor ons staan zodat we de bezoekjes aan onze honden samen doen. Exact op tijd vertrekt het schip en A. en ik drinken een cider in de pub alvorens we naar het dinerbuffet kunnen. Ik ga onder begeleiding naar Iona en geef haar te eten, maar ze weigert helaas om te plassen in de grote kattenbak op het dek. Met een kluifje gaat ze toch tevreden en rustig in de auto liggen. We eten uitgebreid en gaan dan nog met een drankje in een van de zitjes zitten, maar toch wel moe van het reizen ga ik nog een keer naar Iona en dan naar onze hut voor een goede nachtrust op zee.